Becket House Campton alias Mijn werk

Een half uurtje van waar ik woon werk ik bij Becket House in Campton. Becket House Campton werkt met jonge delinquenten, allemaal jongens tussen de leeftijd van veertien en zeventien jaar. Op achtien jaar staan ze er jammer genoeg alleen voor en niet meer onder de vleugels van de staat. Op volle capaciteit om het grof te zeggen hebben we vierentwintig jongeren in het huis wat echt meer dan voldoende is. Tijdens de periode dat ik hier ben heb ik al verschillende jongeren zien komen en gaan. Bedden zijn meer dan snel opgevuld (meestal zelfde dag) en jammer genoeg komen sommige jongeren terug voor een tweede periode.

Oorspronkelijk was Campton een plaats waar de regels minder streng waren dan in de andere settings van Mount Prospect. Het was de laatste stap voordat de jongeren terug naar huis gingen of een plaats in de gemeenschap opnamen. Deze periode heb ik echter nooit meegemaakt, het had wel leuk geweest! Nu zijn we veelal bezig om controle te behouden over de groep en alle gedragingen in goede banen te leiden. Het aspect controle en veiligheid zijn twee erg belangrijke zaken in de werking.

Campton is een residentiële setting, dit betekent dat we samenleven met de jongeren zoals in een thuissituatie en de activiteiten van het dagelijkse leven zijn dan ook een leidraad in de werking. Doordat het een erg grote groep is en we in een oud hotel herbergen is het erg moeilijk om een soort thuisclimaat te creëren maar mogelijk is daar voor mij ook een kans om daar verandering in te brengen, wie weet.
Zelf werk ik altijd met de late shift. Op maandag begint mijn werkweek met om één uur een vergadering met een therapiste, afgevaardigde van onze school en mezelf(afgevaardigde van de residentië). Hier bespreken we de cliënten, plannen, gedragingen,...
Hierna snel naar Campton rijden om dan in de grote THOMAS bus te stappen zoals de echte busbestuurders en de kinderen ophalen van het school. Terug thuisgekomen doen we dan meestal een kleine vergadering waarna er activiteiten volgen tot we gaan eten. Na het eten volgen er weer activiteiten tot het bedtijd is voor de jongeren.

Het hele systeem van werken steunt op gedragsmodificatie. Een heel groot token/puntensysteem is in elke fase van de dag doorgedrongen en loopt ook door op school. Elk uur krijgen de jongeren een score op vijf verschillende aspecten en op het einde van de dag wordt er dan gekeken of ze een level omhoog zijn gegaan. Level vier is de hoogste leven en geeft je verschillende privileges tegenover een level twee, wat het laagste is. Dit gaat van een uur later naar bed tot leuke activiteiten buiten de campus. Het puntensysteem werkt ook de andere richting uit. Als je iets verkeerds doet en daarvoor een zogenaamde 'level one' krijgt dan ga je automatisch terug naar level twee. In het beste geval ben je op twee dagen terug op level vier maar voor adolescente jongeren met gedragsproblemen is dit meer dan een opgave en ik kan jullie verzekeren dat je hier als staff meer dan genoeg leve one formulieren invult.

Hoe ervaar ik men werk hier? In het begin was het een overrompeling van jewelste om het grof te zeggen. Ik had nog nooit iets dergelijks meegemaakt in ervaringen of met deze populatie gewerkt. Hoewel men engels vrij goed is, is het soms een kwestie van seconden om te reageren en dat maakt het allemaal wat lastig in het begin. Nu ben ik er weer volledig mee weg. Hoe beter je de jongeren leert kennen, hoe beter je met ze kan omgaan. Je leert de triggers kennen en aanknooppunten om ze uit een negatieve situatie te krijgen. Dit maakt het soms mogelijk om een situatie nog om te keren voor ze escaleert en ik kan genoeg situaties vertellen waar alle uit de hand liep. Wat ik erg jammer vind is het feit dat we soms letterlijk een deuropening fysiek moeten blokkeren of jongeren in een therapeutische hold moeten nemen. Naar mijn gevoel is dit soms nodig maar het doet altijd afbreuk op de situatie omdat je fysieke dominatere kracht gebruikt om controle te behouden. Veelal zijn we bezig met deze controle en het gedrag van de jongeren. Wat zeer nadelig is aan dit werken is dat jongeren die het goed doen minder aandacht krijgen doordat we steeds bezig zijn met 'out of program students'. Dit betekent dat de jongere in kwestie een level one heeft ontvangen en nog moet processen of de situatie analyseren met een staff of schriftelijk op een daarvoor voorzien document. De meeste jongeren die een level one ontvangen gaan volledig uit hun dak omdat het op dat punt voor hen niet uitmaakt om er nog enkele te ontvangen. Ze kunnen dezelfde dag toch niet meer stijgen in het puntensysteem en maken er dan ook altijd één groot feest van om het huis op stelten te zetten met alle gevolgen vandien...
Wat ik hierboven zeker wilde vermelden is dat we weinig tijd hebben om individueel met een jongere te werken. Laatst vroeg er bijvoorbeeld een jongere hoe hij zich nu eigenlijk goed moest scheren. Normaal gezien ga je dan modellen door je mee te scheren of hem verbaal door het proces te leiden en zo iets aan te leren maar jammer genoeg moest ik tegen deze jongen zeggen dat ik geen tijd had omdat zijn buur zijn kamer aan het verbouwen was. Dit gebeurt heel vaak en hier zie ik steeds gemiste kansen in.

Niet alle collega's hebben een diploma zoals wij dat hebben. Mijn diploma staat hier bijvoorbeeld gelijk met het hebben van kinderen over een periode van ten minste zeven jaar. Hoewel ik niet wil zeggen dat dit niet kan tellen, deze mensen hebben niet de vaardigheden of de skills om het zo te zeggen. Langs de andere kant is 'streetsmart' zijn soms een heel creatieve vaardigheid van deze mensen.

Hoewel ik misschien een negatievere klank heb over men werk hier moet ik zeggen dat ik al men jonge demonen graag zie ook al is hun begroeting meestal F* Y* haha, ik kan er gerust mee leven. Tijdens de winter heb ik heel veel snowboardtrips kunnen maken met de jongeren en wat is er nu leuker dan tijdens je werk de bergen in te trekken om te gaan snowboarden? Echt te zalig en ben ik meer dan dankbaar voor. Verder begin ik nu buiten American Football te spelen met de jongeren, zo kunnen ze hun energie ergens kwijtgeraken en dat verschil vel je binnen in het huis heel goed. Het fenomeen cabinfever was tijdens deze belachelijk strenge winter zeker van toepassing. Ik heb ook het gevoel dat het nog niet gedaan is met stormen maar je kan voelen dat er soms al eens een zonnestraal je gezicht streelt.

Ik doe men werk dus nog steeds graag en het is zeker een ervaring die me altijd zal bijblijven. Ik probeer steeds met een positieve houding binnen te komen en naar mijn gevoel straal je dit uit naar de mensen waar je mee werkt. Mijn teamgenoten laten lachen of een complementje geven is ook een geheime agenda van mij want ik weet dat vele van hen er genoeg van hebben of klaar zijn om iemand te wurgen haha. Een ventilatiemoment inbouwen voor staff is niet altijd mogelijk en ergens moet de druk van de ketel als je met jongeren als de onze werkt.

Voor zover het stukje van mijn werk.