Het begin...

Na een lang weekend tot in de vroege uurtjes was het dan eindelijk tijd om te vertrekken. Hoewel de datum naderde moet ik toegeven dat het niet echt tot me doordrong wat me allemaal te wachten stond. (Nu ik dit aan het typen ben moet ik nog steeds toegeven dat het moeilijk te omvatten is dat ik er een jaartje tussenuit ben)

Maandagochtend heel vroeg vertrokken om de spits te ontlopen met als resultaat dat ik nog meer dan 1.5uur moest wachten alvorens in te checken. Dit betekende ook dat ik samen met men ouders de minuten was aan het aftellen wat best een rare sfeer met zich meebrengt.
Om de tijd te doden zijn we dan maar iets gaan drinken en blijkbaar was ik niet de enige die afscheid moest nemen want naast ons aan de tafel zaten nog drie mensen af te tellen. Zij hadden geen blonde god bij zich aan tafel zitten als mij maar een hele leuke dochter. Ik weet nog heel goed dat ik me de vraag stelde waar zij naartoe zou vertrekken en voor hoe lang.

Na een beetje paniek (fileprobleem)kwam Faith ook ter plaatse aan en was het tijd om afscheid te nemen en men zitje in het vliegtuig in te palmen. Geen krokodillentranen deze keer en het afscheid veel op zich nog goed mee. (Er waren tijdens het weekend al genoeg tranen en ik denk dat iedereen op dat moment droog stond. Afscheid nemen is immers echt niet leuk)

De vlucht van Brussel naar New York verliep heel vlot. Ik heb best veel aan Frederik moeten denken toen de stewards hun ding aan het doen waren. (Jij had het dubbel zo goed gedaan, daar ben ik zeker van dus zie maar dat je men vlucht terug mee begeleid haha)

In New York aangekomen en ook hier verliep alles redelijk vlot. De man bij de controle check heeft ook maar één ding tegen me gezegd toen hij men papieren en paspoort in orde aan het maken was. "A man that travels with his own pillow, that's strange, that's strange...". Voor zover men eerste contact met de autoriteiten haha.

De afspraak met Ilex (exchange program)was in terminal D in Boston om 17 uur. Hoewel het van NY naar Boston maar even vliegen was hebben we heel lang in de rij moeten staan alvorens we mochten opstijgen. Dat dit ons moest overkomen...
In Boston aangekomen hadden we nog enkele minuten maar dat was buiten een traag werkend bagagesysteem gerekend. Een dik half uur later en de laatste koffer zijnde eindelijk klaar om naar terminal D te gaan. Na lang zoeken was het duidelijk dat we buiten een bus moesten nemen naar die terminal... hadden ze wel eerder kunnen zeggen, toch!?

Na enkele seconden buiten te staan had ik al het gevoel alsof ik op de noordpool stond. Vreselijk koud en een wind die dwars door je kleren gaat. Na veel zwoegen en sleuren vonden we naast de inkom een tafeltje waaraan Jef (director of the program)zat.

Jef was niet de enige bij de tafel, naast hem stond het meisje dat in Zaventem naast me had gezeten. Hoe groot is de kans....?! Eva is haar naam en ze komt uit NL. Zij zit in een soortgelijk programma als Ilex, exchange international genaamd. Dit programma duurd 18 mnd dus iedereen die dit leest, wees blij dat ik niets van dit programma afwist! (Grapje hé)

Jef wist te vertellen dat er een sneeuwstorm in New England was en dat we mogelijk in een motel onderweg naar Skowhegan(Maine) moesten gaan slapen als het te erg werd onderwegen. Dat er een sneeuwstorm aan de gang was, dat hadden we daarvoor zelf natuurlijk al ontdekt!

Blijkbaar waren Faith, Eva en ik de laatste personen die aankwamen. Alle anderen waren reeds enkele uren voordien vertrokken. Na nog een vermoeiende rit van 4uren toch aangekomen in Skowhegan. Er was een motel geregeld en iedereen lag reeds te slapen.
Ik kreeg te horen er nog een bed vrij was in een kamer maar dat er al iemand lag te slapen. Een Portugees meisje. Hoewel iedereen nu iets anders denkt voelde ik me vrij slecht om s' nachts in die kamer te gaan. Ik wist toen ook nog niet dat dat meisje wist dat er nog iemand bij ging komen in het midden van de nacht. In mijn fantasie schrok ze al wakker en gilde ze het hele motel bij elkaar omdat er een vreemde kerel haar kamer binnen kwam. Dit was niet zo en in de morgen vond ik een lief briefje naast men bed. Ze was dus wel op de hoogte, gelukkig maar...!

In de ochtend vroeg uit de veren, douche nemen en het avontuur kon nu echt van start gaan. Op naar het hoofdkwatier van de ilex-organisatie.